Artikel AdRem (remonstrants tijdschrift)

Het gezicht van Jan Christian Büddig

Via Zoom, in het Duits en het Engels, komen we een heel eind, maar de taalbarrière is toch wel een lastig ding als ik met Jan Christian Büddig (1976) spreek. Hij is voorzitter van gemeente Friedrichstadt, de enige remonstrantse gemeente in het buitenland. ‘De jongste voorzitter met de oudste predikant’ wordt hij gekscherend genoemd. Hij is trots om tot een vierhonderd jaar oud geslacht van remonstranten te behoren en spreekt lyrisch over zijn woonplaats. ‘Ik voel me iedere dag gezien en begenadigd door God, ik ervaar het alsof ik in ‘Gods own city’ leef.’

Traditie
‘Ik ben geboren in Friedrichstadt waar ik een beschermde, ongecompliceerde jeugd had in een plattelandsomgeving. We voeren eindeloos met bootjes door de grachten. Mijn vader was hier directeur van het Waterschap, mijn moeder zorgde voor de kinderen en werkte later in een tandartsenpraktijk. Mijn studie deed ik elders, maar daarna ben ik weer ‘naar huis’ teruggekeerd. Ik woon nu in het huis van mijn grootvader aan mijn favoriete gracht, als ik naar buiten kijk kan ik de toren van de remonstrantse kerk zien. We hebben de stamboom van mijn voorvaderen tot 1619 kunnen achterhalen, vanaf het moment dat Friedrichstadt werd gesticht. En zelfs nog verder terug. Mijn vader was voorzitter van de gemeente en mijn grootvader ook. Ik voel de verplichting om die traditie voort te zetten. Ik ben opgeleid als koopman en deed daarna een opleiding tot bedrijfsjurist. Op het moment ben ik directeur van het gemeenschappelijke bestuursorgaan (Amtsverwaltung) van 34 burgerlijke gemeenten in de omgeving, met in totaal 19.000 inwoners’.

Persoonlijk geloof
‘In de tijd dat ik me voorbereidde op mijn bevestiging – ds. Laman Trip was hier toen predikant – had ik een moeilijke tijd waarin ik me alleen voelde en zoekende was in mijn geloof. In die tijd had ik meer kaders gewenst, meer eisen, meer liturgie. De vrijheid van geloof die de Remonstranten kenmerkt voelde in die tijd als eenzaamheid. Daarom denk ik nu dat het remonstrantse geloof iets is voor volwassenen, als kind had ik in mijn geloofsopvoeding meer bij de hand genomen willen worden. Maar nooit heb ik ergens anders een aanbod gevonden dat me verleid heeft. Nu ben ik enorm trots om remonstrant te zijn. Niet de trots van een voetbalfan, ik schreeuw het niet van de daken, maar meer een ingetogen, terughoudende trots die mij kracht geeft. Ik geloof in Jezus als de zoon van God, zijn leer is voor ons de blijde boodschap. Als we leven naar zijn voorbeeld dan wordt de wereld een betere plek. Met God voel ik een persoonlijke, directe band. In mijn belijdenis als jonge man schreef ik dat God mijn vesting is. Mijn trots is het wapenschild dat me beschermt tegen een voor religie niet ontvankelijke wereld. Zo voel ik dat nog steeds. Mijn God is blij en ruimhartig, voor iedereen is plek. Ik verlaat de dienst in de gemeente altijd getroost, met een open geest en een warmer hart’.

Gemeenteleven
‘De gemeente hier heeft tussen de tachtig en honderdtwintig leden en vrienden, veelal op leeftijd. Maar we hebben ook vijf jonge mensen die zich voorbereiden op hun bevestiging in 2021 en ook lopen er twaalf jonge kinderen in de kerk rond. Het is een warme gemeenschap met mensen van heinde en verre, uit Schleswig Holstein, Denemarken, tot aan de grens met Nederland toe. Een keer per maand is er een dienst en dan is het sociale aspect meteen heel belangrijk. Ik zie dan mijn vrienden weer. Corona is dan ook een aanslag op ons aller welzijn. In september 2021 bestaat Friedrichstadt en onze gemeente vierhonderd jaar. Wij hopen dat jullie dat met ons willen vieren. Dat is belangrijk voor ons, we verlangen ernaar om in een groter verband opgenomen te zijn’.

Michel Peters