Jezus

Bert Dicou, remonstrants predikant, verwijst naar een gedicht als hij uitlegt hoe hij Jezus ziet: De schoonheid ligt op straat. Als je maar goed kijkt. Elizabeth Bishop is een dichteres die heel goed kan kijken en het dan zo kan vertellen dat de lezer het tot in alle details voor zich ziet. En dan nog een stukje dieper gaat, opmerkt wat er eigenlijk aan de hand is. Ik ben dol op zulke poëzie, zo ook dit gedicht over een pompstation. Die laatste regel in dat gedicht is welbeschouwd een geloofsbelijdenis, een belijdenis die mij zeer aanspreekt. In het gedicht komen hemel en aarde bij elkaar op een manier die mij ontroert. Echte mensen, de wereld zoals zij is. En wat daar dan van gene zijde doorheen breekt. Precies het verhaal van Jezus. – uit de Goddeeltjes.

O, maar smerig dat het is!
– dit kleine pompstation,
doordrenkt van olie, ervan vergeven
tot een onrustbarend peil van gelijkmatige zwarte doorschijnendheid.
Voorzichtig met die lucifer!

Vader draagt een overall
smerig en oliedoordrenkt,
te krap onder de oksels,
en enige brutaalvlugge van vet
glimmende zoons helpen hem
(het is een familiepompstation),
allemaal even grondig vies.

Wonen zij in het pompstation?
Achter de pompen bevindt zich een
betonnen veranda waarop
een stel rieten ronde krukjes staat,
gedeukt en doortrokken van het vet;
op de rieten divan ligt
een smerige hond, op zijn dooie gemak.

Een paar stripboeken verlenen
de enige kleurige nooit –
enige kleur. Ze liggen
op een grote doffe lap
die een krukje (een van het stel)
bedekt, naast een
grote harige begonia.
Waarom die vreemde plant?
Waarom het krukje?
Waarom, o waarom die lap?
(Versierd met margrieten in
kettingsteek, geloof ik
en zwaar van het grijsgrauwe haakwerk.)

Iemand heeft de lap met borduurwerk versierd.
Iemand geeft de plant water,
of oliet hem wellicht. Iemand
zet de rijen blikken zo neer dat zij zachtjes prevelen
tegen opgewonden auto’s
ESSO-SO-SO-SO.
Iemand heeft iedereen lief.

Elizabeth Bishop (1911 – 1979)